keçərək evə getdim. Həyət qapısını açdığımda anam çoxdan boxçanı hazırlamış,
məni gözləyirdi.
– Elə vaxtında gəldin. Al bunu, apar atana. Yəqin o da səni gözləyir.
– Ha haa... – Gülümsəyərək boxçanı götürdüm.
Evin arxasına keçərək arxa qapıdan təpəyə qalxdım. Yeyin addımlarla atamın
yanına doğru addımlamağa başladım. Qızmar günəşin altında təpəyə qalxmaq daha
da çətin idi. Günəşin şüaları başımı yamanca yandırırdı. Arabir seyrək ağacların
kölgəsində dayanır, nəfəsimi dərdikdən sonra yenidən yoluma davam edirdim. Bir
qədər də getdikdən sonra uzaqdan sürünü güclə olsa da, gördüm. Sürətimi biraz da
artıraraq atamın yanına çatmağa çalışdım. Bir neçə dəqiqə sonra artıq atamı da
görürdüm. Ağacın dibində oturaraq sürüyə baxırdı. Ona yaxınlaşıb gülümsəyərək
əlimdəki boxçanı ona uzatdım.
– Qoy qırağa. – Atam yer göstərib dedi. – Özünsə get qoyunları sür bu tərəfə.
Dağılmasınlar.
Gülümsəyərək başımla “oldu” deyib sürüyə tərəf getdim. Atamın hirsi,
deyəsən, soyumuşdu. Mənimlə əsəbi danışmırdı. Əlimə nazik ağac budağı alaraq
qoyunları ehmalca dövrələyir, kənara dağılışmaması üçün əlimdən gələni edirdim.
Onlar da məni başa düşürmüşcəsinə sakitcə bir yerdə dayanırdılar. Danışmadan bir-
birimizi çox gözəl başa sala bilirdik. Bu məni güldürürdü. Qoyunları dövr edir,
onların yunlarına toxunaraq öz-özümə oynayırdım ki, uzaqdan neçə nəfərin bizə
tərəf yaxınlaşdığını gördüm. Yaxınlaşdıqca üzləri daha aydın sezilirdi. Gələnlər bu
kəndlərin qız-gəlini idilər. Bellərinə bağladıqları şələlər bellərini əysə də, sürətlərini
azaltmadan bizə tərəf gəlirdilər. Yaxınımıza çatıb salam verdikdən sonra çinar
ağacının altına yüklərini qoyaraq hərəsi bir tərəfdə, otun üstündə oturdular.
Yüklərinin bir küncünə bağladıqları boxçaları götürərək qabaqlarına qoymuş,
günorta yeməyi üçün hazırlıq edirdilər. Onlardan biri isə qıraqda duraraq onlara
qarışmır, qızlar neçə dəfə təklif etsələr də, boxçasında yemək olduğunu, ancaq
yemək istəmədiyini deyirdi. O biri qızlara bildirmədən ağacların arxasıyca ona
yaxınlaşaraq qabağında oturub üzünə baxdım. İri gözlərini mənə zilləyib dedi:
– Salam.
Başımla salamını alaraq gülümsədim. O da qarşılıq verərək gülümsədi. Uzun
saçları vardı. Enli örpəyi başını tam örtsə də, bunu aydın sezmək olurdu. Gözlərini
boxçasına zilləyərək fikrə dalır, arabir o biri qızlara baxaraq köks ötürürdü. Onu belə
gördükdə boxçasını götürərək içindən onun üçün nəsə götürmək istədim. Ancaq
boxçanın içində heç nə yox idi. Bir-birinə düyünlənmiş kəndirdən başqa. Hər şey
anidən olduğundan qız çaşmış, mənim nə etdiyimi başa düşməmişdi. Gözlərini
bərəldərək üzümə baxırdı. Boxçanı əlimdən almaq istəsə də, cəld ayağa qalxaraq
atamın yanına qaçdım. Atam üçün gətirdiyim boxçanı açaraq qızın boxçasının içinə
bir-iki şey qoyub yenidən onun yanına tələsdim. Qızsa, o biri qızların heç nə başa
düşməməsi üçün sakitcə oturaraq məni izləyirdi. Ancaq qızlar məni görmüşdü.
Boxçanı iki əlimlə açaraq ona uzatdım. Gülümsəyir, onun da gülməsini istəyirdim.
Biraz aralı da oturan qızlardan biri olanlara sakit dayanmayaraq dilləndi.
– Gülpəri, uşağın əlindəkiləri al. Günahdır. Allaha da xoş gedər.
Adı Gülpəri idi. Gül... Pəri... Gülpəri o biri qızın sözlərini eşidib boxçanı
əlimdən aldı. Deyəsən, heç kim heç nə başa düşməmişdi. Gülpəri isə üzümə baxır,