Kullanıcı: ~twilight~mylife~

İnsanları nasıl gülümseteceğini biliyorsun ❤❤❤

Sadece gerçeği söylüyorum

Yaa teşekkür ederim ^-^❤

Sen bir meleksin ama haberin yok. ❤️
(Isındığım kullanıcıların duvarına yazıyorum)

My advice to you:
Don't give someone who doesn't know you anything they don't deserve.
NEVER have a place in your heart
In short, be yourself, don't be platonic...

Sezen Aksu- Vazgeçtim

Vazgeçtim, gözlerinden
Vazgeçtim, sözlerinden

Bir ah de yeter
Sessizce, kimsesizce
Gönderdim dudaklarımı
Öpme al yeter

Hiç tanımaz tenim ellerini
Bilmez yüreğim, bilmez yüreğini
Ah bu koku, bu ten bu dokunuş
Ah bu delilik sarsar bedenimi
Yok olmak, amadır şimdi

Vazgeçtim, gözlerinden
Vazgeçtim, sözlerinden

Bir ah de yeter
Sessizce, kimsesizce
Gönderdim dudaklarımı
Öpme al yeter

Hiç tanımaz tenim ellerini
Bilmez yüreğim, bilmez yüreğini
Ah bu koku, bu ten bu dokunuş
Ah bu delilik sarsar bedenimi
Yok olmak, zamanı şimdi

https://m.youtube.com/watch?v=OZkJ4XiajMA

İki dost varmış dünyanın farklı yerlerinde, birbirlerini özlediklerinde sevgilerini rüzgâra fısıldarlarmış, dışarı çık gör bak dostum rüzgâr nasıl esiyor.

Adım Emily. Birazdan anlatacağım olay yaşandığında 16 yaşındaydım. Bende nasıl bir iz bıraktıysa hâlâ o şeyi kabuslarımda görüyorum. Bana hep aynı şeyi söylüyor. "Kurtar Beni!"


Annem ve babam büyükannemin hasta olduğunu öğrenince birkaç günlüğüne onun evine kalmaya gitmeye karar verdi. Benim için bir sorun yoktu. Okula gidecek, dışarıdan bir şeyler yiyecek ve evde sadece uyuyacaktım. Uzaktan bakınca eğlenceli bile görünüyordu. 

Annemle babam evden ayrıldı. Saat daha erkendi. Birkaç saat dışarıda dolaşabilirdim. Yakın bir arkadaşıma, "Gizemli eve gidelim mi?" diye bir mesaj attım. Gizemli Ev şehrin dışında, karanlık, kasvetli, korkunç görünüşlü bir evdi. Arkadaşım cevap yazdı.

-"Delirdin mi sen?! O evle ilgili söylenenleri ne çabuk unuttun! 


-"Sende ne abarttın ya, ne olabilir ki? Biraz eğleniriz işte. 


-"Ben o eve gitmem Emi. Sanki sen korkmuyorsun. Madem eğlenmek istiyorsun kendin git. Bakalım korkuyor musun korkmuyor musun? Kapının önünde durur sonra geri dönersin!"


Ondan bu sözleri duymak beni kırmıştı. Kibarca reddedemez miydi sanki? 


-"İyi! Ben kendim giderim! Görürsün korkuyor muyum?! korkmuyor muyum?!"


Öfkeyle telefonu kapattım. Sonra arkadaşlarla aramızda Gizemli Ev dediğimiz o eve doğru yola çıktım.


Eve ulaştığımda önce biraz korktum. Sonra ne olabilir ki diye düşündüm ve kapıyı araladım. İçerisi çok karanlıktı. Telefonumun ışığını açtım. Birkaç adım attım. Ev çok tozluydu. Oturma odasına benzer bir oda vardı. Oraya doğru ilerledim. Sonra bir ses duydum. Otuzlu yaşlarında bir kadının ağlama sesiydi bu. Çok hüzünlü ve kasvetli bir yerdi. Sonrasında burada bir kadının ne işi var diye düşündüm. 

"Kim var orada?" Diye sordum. Sonra odada bir çift göz gördüm. Bir kadın silueti. Gözleri bembeyaz. Parlıyordu. Çok korkunçtu. Bana "Kurtar Beni!" dedi. "Kurtar Beni!" 

-"K-kimsin sen?"

Soruma cevap alamadım. Sonra kadın silueti bir anda kayboldu. Sağa sola bakındım fakat kimse yoktu. Korkuyla kapıya doğru koştum. Dışarı çıktım. Evin üst katının camından yine o kadını gördüm. Yüzünü pek seçemiyorum fakat güzel birine benziyordu. Gözleri yaşlı bana bakıyordu. "Gitme" der gibiydi. "Kal yanımda" 

Otobüs durağına doğru ilerlerken kulağımda bir ses vardı. 

"Korkuyorum! Kurtar Beni!"

O kadının sesiydi bu. Korkuyordum. Hüzünle yalvarıyordu bana. Nedenini bilmediğim bir şekilde gözlerim dolmuştu. Neler oluyordu böyle?

Eve gittiğimde telefonu çıkarmak üzere çantamı açtım. Zaten küçük bir çantaydı. İçinde sadece cüzdanım ve telefonum vardı, küçük gözünde de anahtarım. Çantayı açtığımda bir kağıt vardı. Böyle bir kağıdı çantama koymadığıma emindim. Ellerim titremeye başladı. Kağıdı açtım. Üzerinde,


   Günlüğüm, bu sana yazdığım son sayfa. Aldığım son nefesler. Gözümden akan son yaşlar. 

Sevindiğimi sana yazdım, üzüldüğümü sana yazdım. Babamın gidişini, annemin bir çiçek misali soluşunu sana yazdım. Birini sevmiştim, onu da sana yazdım. Fakat sonunu yazmadım ve sana karşı dürüst olmak istiyorum. O kişiyi bir başkasıyla birlikteyken gördüm. Kalbimde şimşiklerin çaktığını, sirenlerin çaldığını hissettim. Artık yaşamak istemiyorum. Uğruna yaşadığım kişiyi kaybettikten sonra yaşamak istemiyorum. Bana bunları yaşatmış dünyada bir an daha kalkmak istemiyorum. Bana ailemden kalmış tek varlık olan bu evde, sana bunları yazıyorum. Beni bu hale getirmiş hayata olan vedam burada olacak. Keşke birisi gelse de kurtarsa. Elimi tutsa, beni bu ızdıraptan kurtarsa...

Artık çok geç, biliyorum. İzninle kalemi bırakıp, son nefesime gidiyorum. Hoşçakal.


Kağıdın yanında bir fotoğraf vardı. Aman Allahım! Bu gördüğüm kadındı. Çok güzeldi. Gülümsüyordu. Gizemli evin önünde çekilmişti. Ağlamaya başladım. Kendimi durduramıyordum. Odama çıktım. Yatağıma yattım. O kadını düşünüyordum. Madem intihar etmişti, benim gördüğüm o ölü gibi, sanki ruhsuz kadın kimdi. Ve nasıl aynı kişi ölmesine rağmen dünyadaydı?!

Bir an kendimi suçladım. Ona yardım mı etmeliydim? Ama ne yapabilirdim ki? 


32 yaşıma geldim fakat yıllar önce gördüğüm o kadın siluetini hala rüyalarımda görüyorum. Bana hep aynı şeyi söylüyor. "Kurtar Beni!"

☺

Selim i tanıyorum
Onun arkadaşıysan iyi birisindir

Daha fazla duvar mesajını görüntüle...