Donup kalmiştim,ne zaman ayrildik evenasil geldim bilmiyorum,o gün sürekli onu düşündim,sanki aradigim şey buydu hissedebiliyordum bunu,o günden soñta her gün buluşmaya başladik,evleri iki mahelle kadar uzakdi,bizin mahellede akrabalari vardi,ilk tanişdigimiz gün onlara gelmişler,böylece aylar geçdi,artik ailelerimiz biliyordu,ya ben onlara gidiyordum yada o bize geliyordu,yani her günümizi birlikte geçiriyorduk,
ama ikimiziñde anlamadigi birşeyler vardi,birbirimizi çok seviyorduk,ģörmeden yapamiyorduk,arkadaşlik degildi bu,çünkü diger arkadaşlarimizida seviyorduk,bu çok farkli bişeydi,kimseyede soramiyorduk,nasil soralim ki,biz bile bilmiyorduk ne oldugunu,bu çok yogun duygulariñ etgisiyle bazen mutluluktan bulutlara kadar çikiyorduk,bazende o küçücük kalplerimize sigdiramadigimiz ve bi türlü anlamadigimiz hisler dünyasinda sebepsiz yere agliyor gözyaşlarimizi birbirimize hediye ediyorduk,,belki size saçma gelecek ama birbirimizi ilk gördügümiz günü anlatmiştim, ondan soñra ki ilk buluşmamizda biraz konuştuktan soñra bi ara gözgöze gelmiştik,ve daha ne oldugunu anlamadan ikimizde sebepsiz yere birden aglamaya başlamiştik,hemde ne aglama sanki hiç bitmiyecek gibi göz yaşlarimiz,işte o günden soñra bir daha birbirimiziñ yüzüne uzun süre bakmadik,hatta çogu zaman sirtlarimiz birbirimize dönüp otururduk,bi gören olsa gülerdi heralde,