Çocuğun Üzüntüsü
Bir çocuğun babası ölmüş. Zavallı çocuk babasının cenazesi önünde ağlayıp feryat ederken şöyle diyormuş
-Ey babacığım, şimdi yerin toprağın altı olsa gerek. Gittiğin yer öyle dar öyle kötü ki; orada ne bir halı, ne bir yastık, ne bir hasır var. Geceleyin ışığın, gündüz ekmeğin yok. Yemek kokusu duyulmaz. O yerin ne kapısı, ne damı var. Orada sana yardım edecek bir komşu da yok. Orada kimsenin yüzünde renk kalmaz.
Bu sözleri söylerken gözlerinden seller gibi yaşlar dökülüyormuş. Bu durumu gören Cuha adlı bir çocuk babasına dönüp:
Bu galiba bizim gamlı evimizdir. Demiş. Babası:
Düşüncesizce konuşma. Demiş. Çocuk:
Bu söylenen özellikler yeterli değil mi? Bir bir sayılan bu özellikler, bizim gamlı evimizin özellikleridir. Ne hasır, ne kandil ne de yemek var. Kem kapısı ve tavanı da kötü durumda. Demiş.
"Nur saçan Hakk'ın güneşi bir evi aydınlatmazsa. O ev Cuha'nın babasının gönlü gibi dar ve karanlıktır."
Cuha:Gazneli Mahmut döneminde yaşayan, kendini aptal gibi gösteren ama aslında zeki olan bir kişi.