Hayat insanı bir yerden bir yere sürüklüyor beklediklerimiz olmuyor genelde sene seneyi aratıyor neyken ne oluyorsun böyle olursa ben buna dayanamam diyorsun ama asıl o dayanamayagini sandığın şeye maruz kalıyorsun ve katlanıyorsun. Gün geliyor güvendiklerin, dostların düşman oluyor, kötü bildiklerin iyi çıkıyor. Hayatın kazıklarını yiyorsun. Sonra biri çıkıyor karşına seviyorsun. Onu hayatının merkezi mutluluk kaynağı yapıyorsun.Ben onsuz yapamam diyorsun hayat senden o kişiyi de alıyor. Hani bı söz var ya onsuz yaşayamam deme seni onsuz da yaşatirim. Öyle bi şey. Onsuz da yasayabiliyorsun. Ölmuyorsun. Bazen insan ölmeyi de çok istiyor ama biraz mantıklı düşününce de insan kendini öldürmeye kalksa can havliyle yaşamaya çalışır. İnsan aslında ölmeyi değil de içindekileri öldürmek istiyor. Yaşadıklarını öldürmeyi istiyor. Ama zaman geçiyor olanları insan çok sonra anlıyor ve bazı şeylere iyi ki olmuş diyorsun. Bazen yaşanmasının bir nedeni vardır. Bazen istediğimizi sandığımız o yerlere hiç gidemiyoruz fakat daima farklı hikayelerimiz oluyor. O yüzden bazen de zamana bırakmalıyız. Zaman unutturmasa da bazı şeyleri zamanla insanın acıları azalıyor. Zaman insanın şifası oluyor. Zaman insanı iyileştirir.