Daha çocuktum yatılı okulla başlamıştım. Benim çok gaddar bir ablam vardı. Babam ona güvenerek beni okulla yazmıştı. Benim zor günlerim o ilk gün başlamıştı. Yabancı bir ortam, herkes yabancı hiç bir yeri bilmiyorum sınıfımı bile bilmiyordum okulun bahçesine bırakıldım yapayalnız sonra adımı soyadımı sordular bana sonra sınıfıma götürüldüm. çok içine kapanık bir çocuktum konuşmazdım utanırdım. Soğuk karlı bir gündü tuvalette gitmem gerekiyordu ama tuvalettin nerede olduğunu bilmiyordum o soğuk havada artık dayanamayıp üstümü ıslatmıstim buz gibi taşa ıslak bir şekilde oturup ağlıyordum. Sonra birileri beni fark edip revire kaldırmışlardı sonra ablamı çağırmışlardı ablam geldiğinde gözlerim doldu tekrar ağlamaya başladım ama ablam gelir gelmez bana bağırıp çağırıp dövmüştü beni, kimseye kardeşim olduğunu söylemeyeceksin diye beni tembihledi ayrıca benden utandığını söylemişti o kadar çok üzülmüştüm ki tamamen yapayalnızdım akşam oldu sınıf arkadaşlarımı peşine takılıp yatakhaneyi öğrenmiş oldum ama nerede yatacağımı bilmiyorum boş bir ranza bulup uyudum ama o buz gibi havada ne bir battaniye nede yastığım vardı sabaha kadar üşüdüm,sabah kalktığımda herşeyim çalınmıştı ayakkabılarım bile yoktu çaresizdim dışarısı buz gibi ve yine kâr yağmıştı çıplak ayaklarla yemekhaneye doğru yürümeye başladım o sırada nöbetçi öğretmen gördü beni öyle ayaklarım buz kesilmişti çok üşüyordum sonra benim kimim kimsem olup olmadığını sordu bana ama ben hiç cevap vermedim sonra orada birileri ablamın olduğunu söyledi. Öğretmen hemen ablamı çağırttı baya sinirliydi öğretmen depodan ayakkabı çorap alıp getirdiler bana ablama çok kızmıştı,ama ablam her zamanki gibi yine beni dövmüştü ve zorlu günlerim öylece devam etti haksızlık yapılırdı bana dışlanırdım arkadaş ortamında devamlı gözüm yaşlıydı o kadar yalnızdım ki ama derdimi bile anlatacağım kimsem yoktu yıllarca böylelikle canım yandı. Bu benim gerçek hikâyem teşekkür ederim